Skip to content

Kanak Mani Dixit

  • Home
  • About
  • हिमाल खबरपत्रिका
    • उकालो लाग्दा
  • Nepali Times
    • On the way up
  • Himal Southasian
    • HIMAL
  • Others
    • Articles about Kanak Mani Dixit
    • नागरिक
    • Scroll.in
    • The Kathmandu Post
    • The Rising Nepal
    • Podcasts
  • Books
    • Adventures of a Nepali Frog
  • Petitions
  • Videos
    • Saglo Samaj

लियोपोल्ड क्याफे

July 28, 2021 by admin

हिमाल खबरपत्रिका (२३-२९ पुस, २०७४) बाट

आन्तरिक आतंक भोगिसक्यौं, अन्तर्राष्ट्रिय आतंक छिर्न नदिऊँ

भारत, पाकिस्तान र अफगानिस्तान विशेषगरी अन्तर्राष्ट्रिय आतंकवादको मारमा छन्, जसले ती एक–एक मुलुकको आन्तरिक राजनीतिलाई समेत असर पारेको छ, लोकतन्त्रलाई कमजोर बनाइदिएको छ ।

नेपालले हिंसा र आतंकको समय पार गरेको छ । आजको राजनीतिक गतिरोध तथा चुनौतीलाई तुलनात्मक रुपमा हेर्न जरुरी छ । पुष्पकमल दाहाल र बाबुराम भट्टराईको नेतृत्वमा माओवादीले ठूलो क्षति पुर्‍यायो नेपाली जनतालाई ‘जनयुद्ध’ थोपरेर, वर्ग संघर्ष भन्दै क्याडर र लडाकूको बलमा जनतालाई आतंकित पारेर । राज्यको प्रतिक्रियाले आम नागरिकलाई थप मारमा पार्‍यो ।

तर, नेपालमा पहिचान वा धर्मको नाममा ‘जिहाद’ भने भएन । वितेको दशकमा विभिन्न राष्ट्रिय–अन्तर्राष्ट्रिय पक्षले अन्तरसामुदायिक विग्रह ल्याउन भरमग्दुर कोशिश गर्दा त्यसो पनि भएन । ध्रुवीकरण एउटा विन्दुमा गएर रोकियो । अब घाउमा मल्हम लगाउने अवसर आएको छ, नयाँ संविधान कार्यान्वयनको सन्दर्भमा ।

बम्बई लियोपोल्ड क्याफेका नारायण भट्टराई । तस्वीरहरु: कनकमणि दीक्षित

धर्मको नाममा मच्चाइएको आतंकवाद दक्षिणएशियाली छरछिमेकमा यत्रतत्र देखिन्छ । भारतमा हिन्दूत्ववादीहरूले त्यो मुलुकका मुसलमान, इसाईलगायत दलित जमातलाई सशंकित पारिदिएका छन् ।

द्वन्द्वकालीन श्रीलंकामा राज्यलाई कठोर बनाउन भिक्षुहरूको करामत देखिएकै हो । आज अर्को बौद्धबहुल बर्माकी आङ सान सुची नेतृत्वको सरकारले रोहिंग्या मुस्लिम समुदायलाई अकल्पनीय पीडा दिंदै विस्थापित र राज्यविहीन बनाइदिएको छ । भूटानले त आफ्नो जनसंख्याको सात भागको एक भाग ल्होत्साम्पा समुदाय नै शरणार्थी बनाएर देशनिकाला गरिदियो ।

आतंकवादबाट सबभन्दा बढी पीडित जनता चाहिं पाकिस्तानका हुन्, जहाँ सिया–सुन्नी र पृथकतावादीदेखि सीमापारबाट आएका बन्दूक–बमधारी, र सैनिक जासूस केन्द्रसम्मकाहरूबाट हुने सांघातिक आक्रमण तथा विभिन्न समुदाय (पञ्जाबी, सिन्धी, बलोच, पठान इत्यादि) बीचको मनमुटावबाट सिर्जित द्वन्द्वले नागरिकहरुलाई आक्रान्त पारेको छ ।

पाकिस्तानी जनताले खेप्नु परेको पीडाप्रति नेपाललगायत विश्वभरका जनताले पर्याप्त संवेदनशीलता देखाउन सकेका छैनन् ।

आन्तरिक विग्रह, ध्रुवीकरण, हिंसा र आतंक बाहेक दक्षिणएशियाका अधिकांश मुलुक अन्तर्राष्ट्रिय आतंकवादबाट पनि पीडित छन् । बाह्य राजनीतिक हस्तक्षेपबाट नेपाल पीडित हुँदाहुँदै पनि अन्तर्राष्ट्रिय आतंकवादबाट भने आजसम्म बचेको छ र यही स्थिति कायम राख्न हाम्रो प्रयास हुनुपर्छ ।

भारत, पाकिस्तान र अफगानिस्तान विशेषगरी अन्तर्राष्ट्रिय आतंकवादको मारमा छन्, जसले ती एक–एक मुलुकको आन्तरिक राजनीतिलाई समेत असर पारेको छ, लोकतन्त्रलाई कमजोर बनाइदिएको छ । आन्तरिक राजनीतिमा अतिवाद र अवसरवादले प्रश्रय पाएको छ ।

भारत आन्तरिक र अन्तर्राष्ट्रिय आतंकले आक्रान्त त्यति छैन जति पाकिस्तान छ । तर, भारतमा पनि ठूला घटना भएका छन् । गत दशकको सबैभन्दा चर्चित आतंकको दृष्टान्त नोभेम्बर २६, २००८ को बम्बई हमला थियो ।

पाकिस्तानबाट डुंगामा आएका १० जना लस्कर ए तइबा समूहसँग आबद्ध आतंकवादीले रेलवे स्टेशन, होटल, सामाजिक संस्था, सिनेमा हल, अस्पताल र रेस्टुरेन्टमा हमला गरेर १६४ जनाको ज्यान लिए । ९ जना आतंकवादी मारिए भने एकजना अजमल कसाब समातिए । पछि उनलाई फाँसी दिइयो ।

बम्बईले बेहोरेको २००८ को आतंकको भुक्तभोगी साक्षी थियो पश्चिमा टुरिष्टहरूले खचाखच भरिने गरेको इरानी रेस्टुरेन्ट– लियोपोल्ड क्याफे ।

त्यो दिन नाजिर र शोएब नामका दुईजना बन्दूकधारीको तारो बन्यो लियोपोल्ड क्याफे । रेस्टुरेन्टभित्र पसेर ती दुईले गोली बर्साउँदा १० जना ग्राहकको त्यहीं मृत्यु भयो, कैयन् घाइते भए ।

स्याङ्जा वालिङका नारायण भट्टराई लियोपोल्ड क्याफेमै काम गर्थे, अझै गर्छन् । हमलाको बेला उनी परिवारलाई भेट्न स्याङ्जा आएका थिए । एउटा नेपाली नागरिक त्यतिबेला बचे, उनका दुई सहकर्मीको ज्यान गुम्यो ।

गत हप्ता यो पंक्तिकार लियोपोल्ड क्याफे पुग्दा नारायणजीले कामको हतारोबीच आफूले गुमाएका साथीहरूको सम्झना गर्दै सिलिङ र भित्तामा यथास्थितिमा राखिएका गोलीका डोबहरु देखाए । उनले भने, “त्यत्रो हमलाको चार दिनभित्रै लियोपोल्डले आफ्नो ढोका खोल्यो र आजसम्म पाहुनाको खचाखच जारी छ । लाइफ् गोज् अन् ।”

र, नयाँ वर्षको शुभकामनासहित नारायणजीले २०१८ को क्यालेण्डर पनि थमाए । देश बाहिर एउटा नेपालीले अर्को नेपालीलाई देखाउने आत्मीयताको प्रापक भयौं हामी ।

त्यताबाट फर्केर लियोपोल्ड क्याफे सम्झँदा उठेका भावना– (१) नेपाली नागरिकलाई नेपालभित्रै सुरक्षा र सम्मानका साथ काम गर्ने वातावरण बनाउनुपर्‍यो; (२) अन्यत्र पनि अन्तर्राष्ट्रिय आतंकवाद घट्दै जाओस्, अनि नेपालमा कहिल्यै छिर्नै नदिने काम गरौं ।

Post navigation

Previous Post:

अजब-गजबको हाम्रो सम्पत्ति हिमाल चिनौं

Next Post:

सर्लाहीतिर बरालिंदा

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enter the keyword

About


Kanak Mani Dixit, 67, is a writer and journalist as well as a civil rights and democracy activist. He is a campaigner for open urban spaces, and is also active in the conservation of built heritage.

Tweets by KanakManiDixit

Books by Kanak Mani Dixit

Peace Politics of Nepal
Dekheko Muluk
Dekheko Muluk

Books by Kanak Mani Dixit

Peace Politics of Nepal
Dekheko Muluk

Blogroll

  • Himal Southasian
  • Madan Puraskar Pustakalaya
  • Spinal Injury Rehabilitation Center
  • हिमाल खबरपत्रिका

Categories

Recent Tweets

Tweets by KanakManiDixit

© 2023 Kanak Mani Dixit | Built using WordPress and SuperbThemes